Η ΝΑΤΑΣΑ ΚΕΣΜΕΤΗ τον μήνα αυτόν διάβασε:

ΕΥΑ ΜΟΔΙΝΟΥ, «ΤΟ ΚΟΙΛΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ», Εκδόσεις Εριφύλη, Αθήνα 2003

(απόσπασμα)

Εδώ και πολύν καιρό η ματιά των ποιητών στην πλειοψηφία τους έχει εγκλωβισθεί στον ατομικό χώρο σπρωγμένη εκεί μάλλον από μια μεγάλη αμηχανία μπροστά σ’ ό,τι συμβαίνει έξω από αυτόν. Σαφή και αδιαπέραστα τείχη βέβαια ποτέ δεν μπορούν να ορθωθούν, η γενική εντύπωση όμως είναι αυτή μιας αμήχανης αμυντικής στάσης. «Το Κοίλο της Σιωπής» (δεύτερη συλλογή της Εύας Μοδινού μετά τη «Στιχομυθία» του 2001, σε μονοτυπία πάλι από τις ίδιες καλαίσθητες εκδόσεις) ξεχωρίζει αμέσως, ας επιτραπεί η φράση: για το μ ή κ ο ς της ματιάς της ποιήτριας, για την κατεύθυνσή της: ωσάν να επιθυμεί να διατρήσει τον κύκλο του ατομικού και ν’ αντικρύσει τα μεγέθη που ήλκυαν στο παρελθόν τους ποιητές. Δηλαδή τα μυστήρια που περιβάλλουν τον άνθρωπο της χρονικότητας λ.χ. αυτό του κόσμου, της αιωνιότητας, του πόνου. Δεν πρόκειται όμως για μια φιλοσοφική ματιά όσο για ένα είδος πνευματικότητας όπου βιώνεται μια ορμητικότητα μετάβασης από το μερικό προς το γενικό, προς μιαν εναγκάλιση μεγάλων συνόλων ζωής συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου: «Άνοιξε το όστρακο της μνήμης / και χύσε το κρασί της να πλύνεις τους νεκρούς∙ / τους νεκρούς που κάθονται πάνω στα ερείπια / με ολάνοιχτες φτερούγες / με την υγρή χωμάτινη αφή τους και το Φως / όπως ξεχύνεται σπαρταριστό από τη ρωγμή του στέρνου.»
[...]

Το πλήρες κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τεύχος 392, Αύγουστος 2004.