ΦΩΣ ΣΤΟ ΓΡΙΦΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...

Η Εύα Μοδινού μέσα από τη νέα της ποιητική συλλογή «Το Κοίλο της Σιωπής» μαθαίνει στους αναγνώστες της πώς μέσα από τον πόνο βρίσκει κανείς το γέλιο και την αλήθεια μέσα από το σκοτάδι

Τα ποιητικά υλικά της ποιοτικά και στέρεα: εμπιστοσύνη στο κενό, στίχοι που διακρίνεις «αυτόν τον άλλο χρόνο», απόλυτη συναίνεση στην ποιητική επιλογή, παρηγορία που σου παρέχουν οι πνευματικοί νόμοι. Υποστηρίζαμε μέσα από αυτές εδώ τις σελίδες έναν χρόνο πριν για την ποίηση της Εύας Μοδινού. Αφορμή η ποιητική της συλλογή «Στιχομυθία».
Σήμερα, μια δεύτερη ποιητική συλλογή, «Το Κοίλο της Σιωπής», έρχεται όχι μονάχα για να μας δικαιώσει, αλλά να μας αποκαλύψει το ύψος μιας ποιητικής διαδρομής.
Αναζητώντας το γρίφο της ύπαρξης και ιχνηλατώντας την παραδοξότητα του μοιραίου, μέσα από την υπαρξιακή της ποίηση η δημιουργός σχεδόν αγγίζει την αύρα της.
Με στίχους ευθύβολους, έμπλεους πνευματικότητα, τρυφερότητα και ευαισθησία, απορεί και πονά για τ' ανθρώπινα και αξιώνεται να βρει την αλήθεια. Διότι «η ποίηση μπορεί να μην κλείνει ρωγμές, αλλά είναι το όχημα που μας ταξιδεύει στα βάθη τους». Άλλωστε «μια ρωγμή μπορεί να είναι η αρχή του τέλους, αλλά μπορεί να είναι κι ένα άνοιγμα για να κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα μας και ποιος ξέρει ακόμα και πέρα από τον εαυτό μας».
Το βασικό θέμα, λοιπόν, είναι αυτό: να κοιτάξουμε ακόμη και πέρα από τον εαυτό μας.

«Το Κοίλο της Σιωπής»

της Εύας Μοδινού, Εκδ. «Εριφύλη» (σελ.118)

[...]
με όλη της την ειλικρίνεια και αρχίζοντας από τη μοναξιά της εποχής μας «Ήταν που δεν ξέρεις ν’ αγαπήσεις / αυτούς που δεν ξέρουν ν’ αγαπούν», δίχως να περιμένει τίποτα «Πάει καιρός που δεν με καλούν τα πλοία», ανοίγει τα παράθυρα της συνείδησης στο άγνωστο και στο άδηλο: «Ή μάλλον περιμένεις πότε θα συγκατανεύσεις / σ’ εκείνο το σημάδι από αίμα».
Ξεκινά δύσκολα. Δεν καταδέχτηκε, άλλωστε, ποτέ το εύκολο στην ποίησή της η Εύα Μοδινού.
Έτσι φιλόδοξα –όσον αφορά πάντοτε τα πνευματικά- χωρίζει την ποίησή της στις εξής ενότητες: «Ιχνηλασίες του μοιραίου», «Αναμονή», «Γοργόνειο», «Το άλλο σώμα», «Το έλεος», «Ανεκπλήρωτο σημείο», «Το θαύμα». Όχι τυχαία σε σύνολο επτά.
Επτά ποιητικά «βήματα» με μότο από τη «Θεογονία» του Ησίοδου, τον «Εκκλησιαστή» και την «Α΄ προς Κορινθίους επιστολή» του Αποστόλου Παύλου, που οδηγούν στο πάθος και στο μάθος.
Από το βάσανο στην κάθαρση. Μια σισύφεια διαδρομή, όπως η ανθρώπινη, που απορεί και υποφέρει ιχνηλατώντας το μοιραίο, παρατηρώντας τα πράγματα ακόμα από «Απόσταση». Κρατώντας πάραυτα μια στάση αναμονής επάνω «στα ερειπωμένα ιερά» γυρεύοντας σοφά μια «Εστία». Βαδίζοντας στο «Μεταίχμιο» γνωρίζει το «Ζενίθ». Μεταμορφώνεται «πολύτιμο ορυκτό», εν τέλει, στο «άλλο σώμα», εξ άλλου «Ο πόνος άφησε ένα άδειο πουκάμισο / έξω στις αυλές μας». Βιώνει «το έλεος», επειδή πάντα θα υπάρχει «η θαμμένη ζωή μας». Φτάνοντας ως το «ανεκπλήρωτο σημείο», βαδίζοντας με κάθε γενναιότητα και τίμημα «Ως το τέλος».
Αλλιώς δεν αξιώνεσαι «Το Θαύμα». Που είναι πέρα από τη «Χίμαιρα» και πέρα από το «Γυαλί». Τότε «Κλειστές φτερούγες / πανάλαφρες οι αισθήσεις».
Ο αναγνώστης στο μεταξύ θα έχει ζήσει Σταύρωση και Ανάσταση.
Μέσα από τον πόνο βρίσκουμε το γέλιο και την αλήθεια μέσα από το σκοτάδι. Και στους αιτούντες δίδεται η αλήθεια.
Σπουδαία ποιητική στιγμή – μέσα από πολλές άλλες- η προσευχή της «σταλαγματιάς»: ‘Ήμαρτον για το χάος που επιδιώξαμε για να ισορροπήσουμε / το άλλο χάος του πόνου. / Μην αποστρέφεις το Πρόσωπό Σου από την ακόρεστη πείνα / για ένα Παράδεισο ολότελα δικό μας».
Και λίγο πιο μετά: «Πάρε Θεέ μου μια σταλαγματιά από τούτη τη Μέθεξη και χύσε την σε μια κούπα να μας κερνάς / όταν ναυαγοί και αυτόχειρες παγιδευμένοι στο σκοτεινό πέρασμα μιας τυφλής στιγμής / θα διαβαίνουμε τούτον τον κόσμο, χωρίς να βλέπουμε το Θαύμα».
Η Εύα Μοδινού, όμως, διαβαίνοντας τις ατραπούς της ποίησης, όχι μονάχα είδε το Θαύμα, αλλά με τρόπο «απαλό» όπως θα έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος, και απολύτως υπερβατικό μας το έδειξε κιόλας.
Ο συνεπής αναγνώστης σίγουρα θα το βίωσε.
Ένα βιβλίο ποίησης που ρίχνει φως στον γρίφο της ζωής, στενάζει και πονά για τα ανθρώπινα και κάνει τον πόνο τραγούδι όπως θα έλεγε ο Καρυωτάκης. Και τούτο είναι μεγάλη παρηγοριά.

Ελένη Γκίκα

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής» τον Αύγουστο του 2003.