ΕΥΑ ΜΟΔΙΝΟΥ, Η ηλικία της πέτρας, Εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα 2017

(απόσπασμα)

Η ηλικία της πέτρας και η ηλικία της σιωπής∙ αισθάνομαι και τις δύο να ξεκινούν με κοινή αφετηρία ένα βουβό πένθος, με κρατημένο το βαθύτερο μυστικό τους στο απυρόβλητο, εκτεθειμένο, ωστόσο, σε αιφνίδιες και απρόβλεπτες ριπές φωτός με εναλλασσόμενη ένταση, συνθεμένο από διαίσθηση και μια διορατική, ενίοτε ενορατική ικανότητα. [...]
Με αφετηρία ένα συμβάν που σαν οιακισμός κεραυνού κόβει αίφνης τον χρόνο και τον καιρό στα δυο και τους αποσβολώνει, με έναυσμα μια τριχιά πλεγμένη από φως και σκοτάδι, που διακόπτει βίαια την ισοβιότητα μιας αγαπημένης ζωής, ξεκινά το οδυνηρό κι ωστόσο λυτρωτικό παιχνίδι των αλλεπάλληλων διασταυρώσεων ηλικιών, της σύσφιξης και του ξεκαθαρίσματος παλιών και νέων συγγενειών, ενώ παράλληλα διασαλεύονται τα μέχρι πρότινος θεωρούμενα αμετακίνητα και απαραβίαστα διαχωριστικά όρια ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Κι όλα με κυρίαρχη τη σωματική αίσθηση ενός χαώδους, γενικού κενού, αλλά και μιας συγκεκριμένης, σχεδόν απτής, ψηλαφήσιμης απουσίας, η υφή της οποίας προσδιορίζεται με σχετική ευκολία, αφού δεν χρειάζεται παρά η ενεργοποίηση μιας μνήμης τόσο κοντινής, αλλά συγχρόνως τόσο μακρινής. [...]
Η ποιήτρια ζει και κινείται στο χάσμα που ανοίγεται απειλητικά ανάμεσα "στο πριν και στο ερχόμενο"∙ οριοθετεί το χάος και αναρωτιέται τι να' ναι άραγε αυτή η σκοτεινή δύναμη που ορίζει την απόσταση που ανοίγεται ανάμεσα στην αρχή και το τέλος, [...] ποιες είναι, εντέλει, οι συνέπειες της εκτροπής της ροής ενός ποταμού ("Πάει καιρός που έσπρωξες το ποτάμι/ οριστικά έξω από την κοίτη του", λέει), μην παραλείποντας να αναφερθεί στη "νόσο των δυτών της ψυχής", που κάποτε ορίζει και κατευθύνει τη μοίρα σε καταστάσεις οριακές.
"Στην αόρατη φυλακή του ο νους εξεγείρεται", ενώ [...] Ακόμα και οι πιο αμυδρές ακτίνες φωτός που, έστω φευγαλέα, ριπίζουν ένα σωστά και με σύνεση ξανοιγμένο τοπίο είναι απόρροια του γεγονότος ότι το σκοτεινό [...] ξεπερνώντας τη στάθμη του, διαπερνάται από ακτίνες φωτός, ώστε να γίνει αντιληπτό ένα ολόκληρο δάσος συμβόλων του επέκεινα και του κενού της απουσίας, η άκρα σιωπή του οποίου αναπάντεχα διακόπτεται από τον "γδούπο του αθέατου".
Η ποιήτρια μοιάζει να πολιορκεί ακατάπαυστα, με συνεχείς κυκλωτικές εφορμήσεις, τη ρίζα ενός συντελεσμένου κακού, με πλήρη επίγνωση ότι μπορεί και να της διαφεύγει το απώτερο αίτιο [...]
Όλα είναι σκηνογραφημένα όπως πρέπει, προκειμένου στο κέντρο της έκτασης που καλύπτουν τα ποιήματα της συλλογής να συντελεστεί το θαύμα της λύτρωσης δια της οδύνης. [...]

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου

Το πλήρες κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τα Ποιητικά", τεύχος 30, Ιούνιος 2018.