ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ, ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΥΑ ΜΟΔΙΝΟΥ / «ΤΟ ΚΟΙΛΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ»

(απόσπασμα)

[...]

Η ποιήτρια ταξιδεύοντας σε έναν κοφτερό κόσμο αναζητά το κοίλο να φωλιάσει η αγάπη, η τρυφερότητα και ο έρωτας, σε μια διαρκή αναμονή του ιδανικού, αφημένη στην πλατειά θάλασσα της ζωής. Χαρακτηριστικός είναι μάλιστα ο ρόλος που δίνει στη θάλασσα, ως πηγή ελευθερίας, απεραντοσύνης, περιπετειών, ταξιδιού, ακόμα και Λυδίας Λίθου, ενώ άλλοτε προβάλλεται το κόκκινο χρώμα ως χρώμα έντασης και πάθους.
Στοιχεία της αρχαιοελληνικής μυθολογίας ή λογοτεχνίας, δένονται με χωρία του Ευαγγελίου και χριστιανικές αναφορές, δημιουργώντας μια καθολική ελληνική οπτική, που υποστυλώνει τα νοήματα και τις εικόνες της συλλογής, ενώ κάποιες φορές υπεισέρχονται ονειρικά και παραμυθικά στοιχεία, που συχνά δημιουργούν φαντασμαγορία.
Ένα άλλο θέμα που την απασχολεί είναι η κατάχρηση της ηδονής και η προσωρινότητά της, που οδηγούν τον άνθρωπο στην απογοήτευση (...)
Ένα νοηματικό σχήμα που συχνά επαναλαμβάνεται στο έργο, είναι μια άρνηση που ακολουθείται στη συνέχεια από μια κατάφαση, δημιουργώντας μια αντίθεση και τονίζοντας έτσι το νόημα (π.χ. «Δεν ήταν η τόλμη που σού’ λειπε∙ / ήταν εκείνο το σημαδάκι του τοίχου σαν αίμα / που σταμάτησε την καρδιά σου. / Ήταν που δεν ξέρεις πώς ν’ αγαπήσεις / αυτούς που δεν ξέρουν ν’ αγαπούν.»)
Η Εύα Μοδινού χρησιμοποιώντας την αλληγορία ή φτάνοντας σποραδικά στην αυτόματη γραφή, δημιουργεί εντυπωσιακές εικόνες, αναμιγνύοντας στοιχεία μυθολογίας ή παραθέτοντας ρήσεις συγγραφέων ή κομμάτια ιερών κειμένων ως εισαγωγές, εκφράζει έτσι καταστάσεις, και μας μεταδίδει συναισθήματα.

Γρηγόρης Τεχλεμετζής

Το πλήρες κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΠΑΡΟΔΟΣ» (πρόσωπα (δ)), τεύχος 26-27, (περίοδος δεύτερη).