Εύα Μοδινού

η σμίλη της αιωνιότητας

(απόσπασμα)

[...]
αυτό που ήμασταν αυτό που είμαστε
εκείνο που θα γινόμασταν αν...

Το Τρομερό συντελέστηκε όταν χυθήκαμε
στα μελλοντικά γεγονότα με μια προσδοκία
σαν ένα ξεριζωμένο χαυλιόδοντα του χρόνου

Έτσι γίνεται πάντα∙ τ' όνειρο το ταΐζεις με φωτιά
για να μη συντριβεί στη γη όπως ένα αερόστατο

Από ψηλά τίποτα δεν μοιάζει οριστικό∙
η πέτρα χάνει τη σκληρότητά της
το χώμα αντιφεγγίζει μέσα από τα σύννεφα
μακρινός προορισμός
το λυκόφως δένει τη φαντασία
με ρόδινες σερπαντίνες όπως δένει κανείς
με σκισμένους επιδέσμους μια πληγή

Όλα αφομοιώνονται γαλήνια στο αναπόφευκτο
οι προθέσεις στα πεπραγμένα τους
το δράμα μέσα στην τέλεσή του

Από ψηλά νομίζεις ότι μπορείς να χτίσεις ένα σπίτι
στα σπλάχνα αυτού του βουνού
να λαξεύσεις μιαν είσοδο μιαν έξοδο στη ζωή
δύο φωτισμένα παράθυρα στο άγνωστο
λίγα σκαλοπάτια ώς το ανέφικτο
κι ίσως κάποτε έναν σκαλιστό φεγγίτη
ανάμεσα στο πριν και στο μετά
μαρμάρινο αποκρυστάλλωμα της στιγμής

Κατεβαίνεις την ασβεστολιθική σκάλα
έως τα ιαματικά λουτρά
τουρίστες αποκοιμούνται στις θερμές φασκιές
λικνίζονται απαλά πάνω από αρχαία μάρμαρα
λησμονώντας

Τί γυρεύεις ανάμεσά τους;
Ίσως τη μορφή του αέρα
Αυτήν τη λεπτή σκόνη των ψυχών που πέφτει
στα λόγια και στα βλέμματα γονιμοποιώντας
τα πάντα από την αρχή

Ο χρόνος εδώ είναι η σμίλη της αιωνιότητας
είναι το απάτητο χιόνι που λευκαίνει τις κορφές
τα κόκαλα των σκοτωμένων
την ωμότητα των πράξεων
την Ιστορία...