Εύα Μοδινού

μνήμη Φώτη Κόντογλου

(απόσπασμα)

[...]

Ίσως να ήταν μοναχά εκείνη η αίσθηση ενός ονείρου:
ο άνεμος ─ φρέσκια ορμή του ουρανού μέσα απ' τα μπουγάζια μέσα απ' των κόρφων τη στριφτή δαντέλα
σαν χρόνος διαυγής δροσερή διάρκεια άχραντη γαλήνη
ή μοναχά σαν λησμονιά των Λωτοφάγων

«Τον ίσκιο μας μονάχα δένουμε στη γη
μα το κορμί τον θάνατό του τον θυμάται» είπες

«Ο σπόρος πέφτει διψασμένος στην πέτρινη μας
την καρδιά λίγες φορές στο οργωμένο χώμα της αγάπης
Βλέπουμε μόνο αυτό που θέλουμε να δούμε
Ποιός θα μας δικαιώσει;»

Τότε απλώθηκε μια Φωνή επί υδάτων πολλών
στον βράχο της Αγιά-Παρασκευής στα Μοσχονήσια
κι είδαμε τα κόκκινα τσόφλια των καβουριών
από τα δείπνα των ψαράδων του Κόντογλου
απομεινάρια στην άμμο μιας σύντομης ευτυχίας

Ήταν η αγαλλίαση μιας κατανυχτικής ομορφιάς
σαν να είχαν μείνει οι άνθρωποι αθώοι και ταπεινοί
ειρηνευμένοι ο ένας με τον άλλον ─ «απλές ψυχές
σα μωρά»

Το φως σμάλτο τ' ουρανού στέγνωνε τον φόβο μας
όπως την κρεμασμένη δορά μιας λεοπάρδαλης

Τώρα κοιτάζουμε το Αϊβαλί μα δεν αναγνωρίζουμε
τίποτα∙ ο ήλιος βυθίζεται στα ρόδινα νερά
προσάναμμα της σκοτεινιάς

Πάνω από την άσκεπη εκκλησία του Ταξιάρχη
η φωνή του μουεζίνη ανεβαίνει δίκοπη σαν σπαθιά