Εύα Μοδινού

προς μυρισμόν των νεκρών

Ποια θάλασσα μάς ξέβρασε σε τούτη την ακτή;
Ποια φωτιά μάς σκέπασε με τη στάχτη της;

Χωρίς πατρίδα χωρίς υπάρχοντα χωρίς ελπίδα
σ' εκείνη τη φυγή βαστούσαμε έναν χρυσοκέντητο αέρα
τη μνήμη ενός Παράδεισου που χάθηκε για πάντα

Δεν έχουμε πια ούτε σμύρνα ούτε λιβάνι
Μονάχα η ψυχή μάς έμεινε προς μυρισμόν των νεκρών