Εύα Μοδινού

(απόσπασμα)

[...]

Ίσως να μην μπορούσες να γίνεις ό,τι είσαι
παρά μόνο γδέρνοντας τον πόθο

Όπως ένα φίδι που αλλάζει το δέρμα του
ξανά και ξανά στο ίδιο λιθόστρωτο

Τώρα μαζεύεις τ' αδειανά του πουκάμισα
κι αφουγκράζεσαι ένα ελαφρύ βήμα

Πλησιάζει σαν να’ ταν πάντα εκεί στην καρδιά
χτυπά – Μήπως είναι Εκείνος;

Η αγάπη σαν ένας Άγγελος με μεγάλα φτερά
είναι πολύ μακριά πολύ κοντά∙ ίσως μέσα μας

Όπως και ο θάνατος∙
αυτή η γύμνια της ψυχής πριν την Ανάσταση