Εύα Μοδινού

Ό,τι έχω είναι μια ραγισμένη βρύση
και το δίχτυ του φεγγαριού στο λυκόφως
όταν οι Πλειάδες πατούν στο στέρνο μου
όπως στο μαρμαρένιο ανώφλι της νύχτας

Γιατί ξεθάβεις λοιπόν τους νεκρούς
και τους ζητάς εξηγήσεις;

Δεν μπορούν να γιατρέψουν πια
το κακοφόρμισμα της πληγής
Δεν μπορούν ν' αλλάξουν τη σπορά τους

Είναι άγγελοι άφτεροι∙ κουρνιάζουν
στις γκρεμισμένες κόγχες της ψυχής
δεμένοι με τις σκιές μας
σαν νά' ναι ο χρόνος ασάλευτος

Ίσως να ζητούν μια συγγνώμη∙
ή να προσπαθούν ν' αρθρώσουν
το ανείπωτο

Εκείνο που υφαίνει μες στο αίμα
κόμπο κόμπο τον χάρτη της ζωής

Κι έπειτα μες στον ύπνο μας
αθόρυβα τον ξεϋφαίνει