Στο Κοίλο των Καιρών

(Ο Χορός επιστρέφει στη Σκηνή αλλά οι θεατές είναι ήδη Σκιές)

Χορός:

Αυτή η Νέμεση πούχει ριζώσει στη ζωή μας
σαν τον Τροχό αρχαίας Τραγωδίας
στο ίδιο αλώνι μας γυρνά σαν ένας κύκλος
από γενιά σ’ άλλη γενιά σημαδεμένος
μ’ αίμα νεκρών

Μα ποιος μπορεί για λίγο έξω από την τροχιά του
να σταθεί να σταματήσει

τη φρενιασμένη δρασκελιά της Μοίρας;

ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

Στα μάρμαρα χνάρια των θρόνων
ζωφόροι σκαλισμένοι
να ισορροπούν τ’ άφθαστο τ’ ουρανού

κι οι τρεις σειρές των εδωλίων άδειες

Το ίδιο δράμα αιώνες τώρα στη σκηνή
μονάχα τα πρόσωπα που αλλάζουν ρόλους

Κι εμείς το χέρι υψώνουμε σ’ ένα χαιρετισμό
καθώς μακραίνουν οι νεκροί
βαστώντας τη λιγοστή πραμάτεια τους...


Χείμαρρος ήταν η ζωή μας και χάθηκε
σε βάραθρο Σιωπής

Τί κι αν η κραυγή μας γέμιζε στέρνες του Άδη;

Μ' ακόμη τα έργα μας
κι αυτά τα λιγοστά μας λόγια τα περίτεχνα

ξεβράζονται σαν μάρμαρα σπασμένα
στο μέσον μιας Σκηνής

ενώ η σκιά της Νύχτας ανεβαίνει
αθόρυβα αργά θριαμβευτικά

στο Κοίλο του αρχαίου θεάτρου

το Άδειο