Στο Κοιμητήρι

Χορός:

Κατάπιες όλα τα ξυράφια της τρέλας
όμως δεν ξόρκισες την Απουσία

ΑΠΟΥΣΙΑ

Σε πήγαν στο νεκροτομείο οι ξένοι
Εκεί ολομόναχη περίμενες
Σου ανοίξανε το στέρνο και τα σπλάχνα
Είδανε όλες τις αιτίες
όμως δεν καταλάβαν τό γιατί

Κι εγώ κρατώ ακόμη το κομμένο νήμα της ψυχής μου

Δεν έχω πού να πάω πια   κανέναν δεν προσμένω
Όρθια στέκομαι στον άδειο χρόνο
σαν σκιάχτρο ξέφαντο   πασσαλωμένο

Ίσως να ζω απ’ ό,τι ονομάζουμε ταχύτητα ήδη κεκτημένη
όπως νεκρών που μεγαλώνουνε τα νύχια
τα μαλλιά τους

Όμως αργά   ανεπαίσθητα μ’ εγκαταλείπει
ένας ένας ο τρόπος να υπάρχω

Και πιο γοργά μ’ εγκαταλείπει ο κόσμος

Ο κόσμος αυτός ο τόσο αλλόκοτος χωρίς διαστάσεις
Ανοίκειος   Αδιέξοδος σαν εφιάλτης
Χωρίς το ύψος μιας ελπίδας πια
το πλάτος μιας μελλοντικής χαράς
και με το μέγα ρήγμα του στο μέσον του καιρού

Το μόνο που μου απόμεινε είναι
το αγκάλιασμά μας το στερνό
στον κόρφο μου ένα πυρωμένο χνάρι

σαν κάποιου που πλανήθηκε χρόνια
ανέστιος πεντάρφανος στην ερημιά

και τρέμει   τρέμει...