Στον Αποθέτη της Νιότης

Αφηγητής:

Δεν ξέρω τί ζητώ εδώ ανάμεσα σ' αυτά τ' αρχαία
ανάγλυφα

Σε λίγο το Μουσείο θα κλείσει
Νυχτώνει

Όμως αυτή η νέα γυναίκα με τον Καθρέφτη
στην Επιτύμβια μαρμάρινη στήλη

Ίσως περιμένει αυτήν ακριβώς τη Σιωπή
για να Μιλήσει...

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ

Όλος εκείνος ο άνεμος της νιότης
ένας γοργός στροβιλισμός ιλίγγου
μοιάζει

τώρα που κόπασε
κι έγινε χνώτο παγωνιάς

Ίσως και να μην έζησα πραγματικά ποτέ μου
τη νιότη μου που κάποτε απλωνόταν
θεοτική κι αιώνιο υποσχόταν τον καιρό

Ίσως κι η τρομερή βουή της
δεν ήταν παρά το αντιλάλημα ενός Μύθου

ναρκωτική θωπεία του νου
κι είδωλο της καρδιάς μου λατρεμένο

που άδραξε την ψυχή μου
και την πήγε σε θρόνους ζηλευτούς
θεσπέσια ύψη·

...ωστόσο πια γοργά ξεφτίζει
κάτω απ’ αυτό το φίνο πάλλευκο μετάξι
-το σάβανό μου το ακριβό-

που ήδη σαπίζει