Εύα Μοδινού

Φως τρυφερό κρυμμένο
σε πιθάρια
χρυσό μου φως χοχλακιστό
που παίζεις
μια μαθητεία αγάπης
σου γυρεύω.

Μια μαθητεία γραφής
από οστά και αίμα
χρώμα να δώσεις
στις σκιές της λύπης
της μέρας την υδρία να γεμίσεις
κρυσταλλικά πολύγωνα ερώτων.

Καθώς τα μπράτσα μου σκουριάζουν
απλωμένα
οι λεύκες θάλλουν
ουρανόδρομες και πάπιες
λευκές κρύβονται στα φτερά τους
και κοιμούνται∙

στα βράχια επάνω
αγναντεύουμε μια ηχώ σου
Φως τρυφερό σπαρταριστό
κρυμμένο
τυφλοί από τη βία της επιθυμίας
σε ψηλαφούμε.