ΜΙΑ ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΑ
Θεέ μου, δέξου τη θηλιά του κρεμασμένου στη μέση του πέλαγους
τις ακονισμένες μας αισθήσεις στη μέση της θύελλας
τα μάτια που σκίρτησαν στην κραταιή θάλασσα
την ακοή που τρόχισε εκείνη η σταγόνα αίματος
όταν ακύρωσε το ηλιοβασίλεμα.
Δέξου τις πτυχές των λογισμών που γύρεψαν μιαν άκρη Σου
πολύτιμα πετράδια που ανύποπτοι συλλέξαμε.
Συγχώρεσέ μας που θελήσαμε να εξερευνήσουμε
τα όριά μας σα να μην οφείλαμε τα λύτρα των ηδονών.
Ευλόγησε την προσμονή μας την παιδιάστικη που ακόμη
κονταροχτυπιέται με τη βόρεια ακμή της Παρουσίας Σου.
Ήμαρτον για ό,τι ανυποχώρητο επέβαλε ο τρόμος για το αγκάθι
και όχι η ουσία του άνθους.
Ήμαρτον για το χάος που επιδιώξαμε για να ισορροπήσουμε
το άλλο χάος, του πόνου.
Μην αποστρέφεις το Πρόσωπό Σου από την ακόρεστη πείνα
για ένα Παράδεισο ολότελα δικό μας.
Άσε μας να γείρουμε στο προσκεφάλι μιας φυλλωσιάς
όπου Ψιθύρισες ένα όνομα και από τότε μας ταξιδεύει
χωρίς να νιώθουμε το βάρος της Ύπαρξης.
Άσε μας να γείρουμε στο θρόϊσμα μιας Ματιάς Σου
και ας μην είναι αρκετά τα μάτια της ψυχής μας
όταν Διαχέεις την Χάρη.
Απόθεσέ μας στην άρμη της ευλογίας Σου.
Λύσε το παράδερμα των χεριών μας στο άρωμα των βουνών.
Δώσε μας καρδιά ισχυρή στο ποδοβολητό των επίορκων.
Διατήρησε τη Μέθη και την Ενάργειά μας γιατί είμαστε τόσο
μαγεμένοι π’ ούτε ο νους, μήτε οι αισθήσεις μας αρκούν.
Πάρε Θεέ μου μια σταλαγματιά από τούτη τη Μέθεξη
και χύσε την σε μια κούπα να μας κερνάς
όταν ναυαγοί και αυτόχειρες παγιδευμένοι
στο σκοτεινό πέρασμα μιάς τυφλής στιγμής
θα διαβαίνουμε τούτον τον κόσμο, χωρίς να βλέπουμε το Θαύμα.
