Εύα Μοδινού

(απόσπασμα)

(...)

Μέσα στην άγουρη αγάπη μονομάχοι της φυγής, παλεύοντας
δίχως συνείδηση να εκταθούμε, πασχίζοντας ένα ανάστημα,
πασχίζοντας φωνές, τρομάζοντας...
Και δεν μας έφτανε ούτε η γη ούτε ο βυθός των νησιών.

Τόσο που έσφυζε μέσα μας η ζωή και πώς να γείρουμε
μες στη σκιά αργής καρποφορίας

Έτσι μας βρήκε ένα στόμιο σκοτεινό και μας κατάπιε. Μάτι
αιμοβόρο που ξεπήδησε από την ίδια μας την πείνα για ευόδωση.
Και μας κομμάτιασε, μας σκόρπισε σε ρημαγμένα σπίτια
έδεσε πέτρα στο λαιμό μας την Επιθυμία που μας αρνηθήκαν.
Και γίναμε οι νοσταλγοί μιας αυταπάτης αβέβαιοι κι αναχωρούντες
πάνω στο βράχο της ματαίωσης ν’ αναρωτιόμαστε
πότε ανταλλάξαμε τη ζωή με τούτο το βαρύ μας πείσμα·

πότε ανταλλάξαμε το Θαύμα με μια Χίμαιρα.