ΖΕΝΙΘ
Άνοιξε το όστρακο της μνήμης
και χύσε το κρασί της να πλύνεις τους νεκρούς
τους νεκρούς που κάθονται πάνω στα ερείπια
με ολάνοιχτες φτερούγες
με την υγρή χωμάτινη αφή τους και το Φως
να ξεχύνεται σπαρταριστό από τη ρωγμή του στέρνου.
Τους νεκρούς που συνήθισαν τους άλλους νεκρούς
τόσους αιώνες στο ίδιο όνειρο
ματαιοπονώντας στην ίδια Πόρτα
μαχόμενοι την άλλη διάσταση της Σιωπής.
Με τ’ αλλεπάλληλα κελύφη της απόστασής τους
να μουλιάζουν στ’ αρμυρό νερό
με τη μακριά ρίζα της ματιάς τους σκαλωμένη
σε βυθισμένα βουνά.
Στην άκρη του ενύπνιου στέκονται
ζυμώνοντας μια λησμονημένη λέξη
Τους νεκρούς που πυκνώνουν το όριο του βλέμματος
όταν ανυποψίαστοι στρέφουμε στον ορίζοντα
και γυρεύουμε ένα πλοίο λευκό στο ζενίθ του φωτός
να μας σηκώσει από τα δίχτυα της επιθυμίας
να μας γιατρέψει από το σουβλί του αναπάντητου
να μας δώσει πίσω εκείνη την ψυχή
που οδοιπορούσε στο θαύμα.
