Εύα Μοδινού

Σ’ αυτό το κόκκινο ποτάμι δίχως όχθη
στέκει ό,τι άφησες μισό∙
λατίνι μές στη ρεματιά ριγμένο.

Ολόγυρα οι φλούδες μιας μασχάλης
σφοδρή σκιά μεσημεριού
μια ίσκα που δεν έφτασε
ν’ ανάψει την καλή φωτιά.

Ξέρεις πως δεν θα φτάσεις
στ’ άλλο άκρο

οι ρίζες του παλιού κορμιού
ένας κύκλος να σε ζυγώνει
όπως ο ορίζοντας την πλώρη
πότε μακριά, πότε κοντά,
ποτέ σιμά σου.

Κι ούτε θα κλάψεις
ό,τι έθαψες ξοπίσω.

Σουρντίνα της ψυχής σου
τρόπος στέρεος για ό,τι αντέχει.

Ένα αδράχτι ιοβόλο πες σ’ απείλησε
παραμυθιού αδιάκοπο εμπόδιο
που το ξεπάστρεψες.

Γοργός τώρα τραβάς
στην απερίσπαστή σου θάλασσα
και σταματάς μονάχα σε μια γάτα
όμορφη

σ’ ένα πρεβάζι κόκκινο
που ξαφνιασμένη σου κοιτάζει
την Απόσταση.