Εύα Μοδινού

Αργότερα
πολύ αργότερα αποκρυπτογραφήσαμε την αγάπη

Ο άνεμος είχε κλωθογυρίζει τ’ αβέβαια βήματα,
τις αυταπάτες του εφήμερου
τις αλλεπάλληλες αγωνίες των διωγμών - τη βιάση

τα έργα πού’ γιναν για να σκεπάσουν τη σιωπή
και τις μετέωρες στάσεις που δεν απάγκιασαν
ούτε στην ηδονή ούτε στο φως

Αργότερα
πολύ αργότερα αποκρυπτογραφήσαμε την αγάπη

Όταν ο έρωτας ακόνισε σ’ αλλόκοτες στιλπνότητες
οργή κι ελπίδες
κι αντιστοιχήθηκε στην παραμόρφωση του πόνου
μ’ ένα «γιατί» που λάμνει ακόμη σκοτεινό

Όταν απεκδυθήκαμε το δροσερό το χάδι
το τρυφερό διαθέσιμο
τ’ αθώο το βλέμμα ευάλωτο άνθος

Όταν πια ο μίσχος ο ευλύγιστος
άγρια ομορφιά ακάνθινη είχε ντυθεί