Εύα Μοδινού

Εδώ χωρέσαν όλα και δεν ήταν αγάπη
εδώ στερέψαν όλα και δεν ήταν θάνατος

Μια νταμιζάνα κοκκινέλι ήτανε
πού έχυσε το άγριο της αρκούδας
στο χαλκά

όταν κορυβαντιούσε σε τραγούδι
από μυρτιά και ρίγανη
αγέρωχη άφθαρτη βουβή

Το «ΜΠΑΜ» στα σπλάχνα
παμπάλαια τουφεκιά της πόρτας
ν’ αποσβολώνει την παιδική απραξία
την αθώα

πού έδωσε την ορμή της σε μια μέρα
και οι ύπνοι γίνανε φωτιά
τα λόγια γκρεμισμένη ανάβρα

δεν φώτισαν ανάποδα το χάος
δεν φώτισαν τ’ «Αντίο»
που δεν σε φτάνουν πια να σε σκοτώσουν

Α, ούτε τώρα ξέρεις το αντίβαρο
στο ζύγι της στιγμής!