Εύα Μοδινού

(απόσπασμα)

Αυτή η λύπη από κουρασμένο κίτρινο
στο χώμα ζυμώνει την ύστατη αποκάλυψη
τα μάτια των νεκρών ζυμώνει αιφνιδιάζοντας
τους αστερισμούς

Αυτή η σπαθιά φωτός στην αμέριμνη πορεία
ανοίγει το ρήγμα του χρόνου
καρδιές φρυγμένες από τη λάβα του Νόμου Σου

Όμως δεν ήταν το φως που μας κράτησε

Κυκλώσαμε την πτώση ερωτευμένοι με την άγνοια
με την επιθυμία να κεντρίσουμε τη ράχη του Γαλαξία
καβαλάρηδες λευκών ήλιων ή τσιμπούρια στη χαίτη τους
ο,τιδήποτε

αρκεί να κάναμε αισθητό το κουκούτσι της ψυχής

(...)