Εύα Μοδινού

(απόσπασμα)

(...)

Κάποτε ίσως συντονίσεις το ρευστό της ψυχής
με την πυκνή αναχώρηση των αποδημητικών

Γοργά υψώνεται η λευκότης πάνω από την έρημο
πάνω από τα ετοιμοπόλεμα στόματα των κρατήρων
πάνω από την αναπόφευκτη χειρονομία της φωτιάς

Γοργά υψώνεται το χέρι σου και βιάζει τη Στιγμή
σε μια έγχρωμη αυταπάτη
καδράροντας το μεταίχμιο του πριν και του μετά

γιατί δεν έχεις το στέρεο της θέλησης ούτε την ενόραση
μονάχα το τεντωμένο διάνυσμα της ανάσας σου

(...)