Εύα Μοδινού

(απόσπασμα)

Η ράχη της άγνωστης θάλασσας
απλώνονταν στον ορίζοντα
όταν μας σκέπαζε πάχνη ορθρινή
κι ο κότσυφας τίναζε το κεχριμπαρένιο ράμφος
στο στερέωμα

τα πουλιά κατέβαιναν από τους λευκούς κορμούς
στην πηγή να δουν το καθρέφτισμά μας
της νιότης μας το λείο πέρασμα
ανάλαφρο ανάμεσα στον παράλληλο θάνατο

(...)