ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ 2004

Στη σκιά της μέθης των Ολυμπιακών Αγώνων, οι αγώνες των Παραολυμπιονικών σκιαγράφησαν τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Μορφές που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη μου, οι κολυμβητές χωρίς άκρα, οι τυφλοί άλτες, οι τενίστες στ' αναπηρικά καροτσάκια, οι αθλητές ήρωες, ο θρίαμβος της επιμονής και της ελπίδας.
Αν ήθελα να επιλέξω πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν την πίστη στη ζωή, θα διάλεγα τα δικά τους. Αν ήθελα να μιλήσω για το μόχθο μιας προσπάθειας που φθάνει στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, θα μιλούσα για τη δική τους. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί στην πλειοψηφία τους αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται πέρα από το μετάλλιο για ένα τρόπο κατάφασης στην αξία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι Παραολυμπιονίκες μού υπενθύμισαν ότι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτόν τον αγώνα με τις πιο αντίξοες συνθήκες, χωρίς να χασομερούν ή να μεμψιμοιρούν, ενώ την ίδια στιγμή άλλοι παζαρεύουν την ψυχή τους στην πρώτη δυσκολία.
Τους είμαι ευγνώμων γι' αυτό, όπως και για το ότι με βοήθησαν να σκεφτώ πώς ισορροπεί κανείς το ανεξερεύνητο πικρό της Μοίρας. Απρόσμενες κι εκπληκτικές οι δυνάμεις που ανακαλύπτει η ψυχή στο βαθύτερο πόνο.
Και μαζί με αυτούς τους αθλητές της ζωής, πόσοι άλλοι υπάρχουν στο περιθώριο, παροπλισμένοι, αβοήθητοι, έτοιμοι να βουλιάξουν. Πόσοι ακροβατούν στο όριο της απελπισίας και πόσο συχνά γκρεμίζονται από την περιρρέουσα αδιαφορία που τους εξωθεί στον γκρεμό. Αθέατες κι αθόρυβες μάχες μάς περιστοιχίζουν καθημερινά, μακριά από φώτα και δημοσιότητες, εκεί όπου η ζωή πραγματικά κερδίζει ή χάνει.
Ίσως η ψυχή να γυμνάζεται ακριβώς μονάχα μέσα από δυσκολίες, γι' αυτό όλοι συνειδητά ή ασυνείδητα, προσπαθώντας να τις αποφύγουμε, γυρεύουμε ένα άλλοθι ή έστω τον ερχομό κάποιων “βαρβάρων”...

12/11/2004
Εύα Μοδινού

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής» το 2004.