ΕΥΑ ΜΟΔΙΝΟΥ, Η ηλικία της πέτρας, Εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα 2017

Αθήνα, 17 Οκτωβρίου 2017

Αγαπητή μου Εύα,

(τμήμα)

Τώρα που σου γράφω αυτό το γράμμα ο καιρός είναι συννεφιασμένος, και ακούγεται σιγανά η ενάτη συμφωνία του Anton Bruckner. «… Για τη μέθη τ’ ουρανού πριν την ασφυξία…», γι’ αυτό γράφουμε. Μια χρυσή κρήνη που βγάζει γάλα στέκει έξω απ’ την ανθρωπότητα. [...] Και σαν μες απ’ την κρήνη ηχεί μια φωνή σε άγνωστη γλώσσα να μιλά όμως τόσο οικεία και μετά πάλι σιωπή. Μόνο το κελάρυσμα του γάλατος και μια μυστική ψυχική συμμετρία να φυσά μες απ’ τις μνήμες που βρίσκονται τριγύρω: Έτσι αισθάνομαι πως χρονομετράς την Ηλικία της πέτρας.
[...]
Οι λέξεις σου και οι στίχοι σου φυτρώνουν με φυσικότητα όπως οι καρποί στα κλαδιά ενός αόρατου δέντρου που διαισθάνομαι ότι διατρέχει σαν φωτοσκιασμένο θαύμα τις σελίδες. Διαβάζοντας τα ποιήματά σου έχω την αίσθηση πως περνώ από δωμάτιο σε δωμάτιο [...] Μια μορφή, που υπερβαίνει την αντίληψή μας, μοιράζει με σοφία τα χρώματα. Ή και σχεδιάζει τις γλωσσικές γραμμές, γιατί και ένα κείμενο έχει αρχιτεκτονική όπως και ένα κτήριο αφηγείται μια ιστορία.
Σκέφτομαι πως όπως οι ψυχές έχουν το Σάββατό τους έτσι πρέπει να το έχουν και οι άγραφες λέξεις ή εκείνες που ξεχάστηκαν στα διάφορα σημεία ανάπαυσης που επινοούμε μέσα στον κήπο της ύπαρξής μας. [...] Και καθώς στην ψυχή επικάθεται χωρίς θόρυβο αυτή η υπερκόσμια θάλασσα της χάρητος, τα σώματα των ποιημάτων σου γεννούν αργά τον ήλιο προς τον οποίο μπορεί κανείς να στραφεί νιώθοντας την ανάγκη των απολογισμών ή την ανάγκη να βυθιστεί στην ιστορία των απέραντων υπαρξιακών κράσπεδων, που ίσως τελικά να είναι και η μόνη αναλλοίωτη ιστορία.
Μερικές φορές στα βάθη των στίχων σου νιώθω τα πράγματα του εμπειρικού κόσμου ν’ αποτραβιούνται και να καλύπτονται από μια ακροθαλασσιά που δεν είναι αυτής της ζωής μα ούτε και του θανάτου απόκτημα, παρά μόνο η καρδιά, το μεδούλι των πραγμάτων που κυματίζει ατελεύτητα και ανεξάρτητα απ’ τον δικό μας κόσμο. Σταματώ για λίγο να γράφω αυτό το γράμμα, ακούω τώρα τη βροχή και τη μουσική του Anton Bruckner. Κοιτάζω το βιβλίο σου, τις λέξεις σου. [...] Η ηλικία της πέτρας ποτίζει τις σελίδες. Μια οραματική ιχνογραφία καλύπτει τους λεπτοδείκτες. Η Ποίηση ρωτάει τ’ όνομά μας, ποιοι είμαστε. Κι αν αυτή η μεγάλη σκιά που μας πλησιάζει σταθερά είναι απ’ το σώμα της αληθινής ζωής∙ και σε ποια σελίδα αφήσαμε ανοιχτή τη σκοτεινή φωτιά της νιότης μας. Αναδύομαι τώρα σιγά σιγά απ’ τη θάλασσα των συναισθημάτων σου που φέγγει απ’ την κάθε γλωσσική σου πανσέληνο. [...]
Αγαπητή μου Εύα, έρχονται και φεύγουν οι λέξεις σαν σύννεφα στον ουρανό της σιωπής. Τη νύχτα μόνο στέκουν ασάλευτες: Γίνονται άστρα, όπως οι δικές σου.

Εγκάρδια,
Κώστας Λιννός

Το πλήρες κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Θευδ - Οι δυο όψεις της γραφής", τεύχος 7, Ιούνιος 2018.