Εύα Μοδινού

ένα σιρίτι φως

Κανένα τεκμήριο δεν δίνει η ζωή
Το μυστήριο του θανάτου αρράγιστο
Ο χρόνος είναι ένα σιρίτι φως που όλο
γλιστρά στη σκοτεινιά
αφήνοντας στα ύφαλα του νου
μι' αβέβαιη ηχώ
ένα λαγήνι μαύρο της σιωπής
ίσως μια φευγαλέα λάμψη από φτερά
ή μια πάγχρυση κλωστή του ήλιου
στο κυματόφερτο παρόν

Χωρίς το πάθος ενός νοήματος
το φως είναι αρκετό να ζεις
κι ό,τι δεν ήρθε άδειο χελωνοκαύκαλο
Θα συνεχίσει να γεμίζει από το βλέμμα μας
ή από τις σκιές ποιος ξέρει ίσως κάποτε
μάς δείξει την ανασκαφή του πόνου μας