Εύα Μοδινού

λησμοσύνη

Μου φαίνεται πως τα μυρίζω ακόμη
εκείνα τα μαυλιστικά μου αρώματα
την ίριδα τον νάρδο τον κύπειρο τη στακτή
Κι ανοίγω πότε πότε την πυξίδα μου να δω
τα δίχτυα τ' αλυσιδωτά του έρωτα
τα χρυσαφένια άγκιστρα

Αγγίζω με δάχτυλα τρεμάμενα ξανά το αόρατο
μεταίχμιο ζωής-θανάτου εκείνον τον ηράκλειο
κόμβο της ψυχής
─κι η λύση του κι αυτή μια πράξη ηδονική─

Το πέπλο μου βαστά ακόμη την αφή από
ακριβό μετάξι αντιλάλημα μιας αίσθησης παλιάς
τα κρόσσια απ' τις βελούδινες σκιές
παιχνίδισμα της μνήμης ανεμόπαρτο
τη φευγαλέα θαλπωρή ενός χαδιού στο
σφυροκόπημα των εποχών

Μια ομορφιά υπηρέτησα που θέλγει
ενώ διαρκώς απομακρύνεται∙
τον έρωτα που ντύνει με αφθαρσία τη ζωή

Τώρα κοιτάζω στον καθρέφτη
το είδωλό μου πανοπλία που αχρηστεύθηκε

Η ομορφιά δεν είναι το πιο μεγάλο δώρο
μονάχα το πιο οικείο σ' εκείνους που ξεχνούν
τον θάνατο