Εύα Μοδινού

(απόσπασμα)

[...]

Όταν πέφτεις ο χρόνος σταματά
σαν να πρόκειται για μια ακίνητη στιγμή
Όμως ο κόσμος προχωρά σε προσπερνά
σ’ αποκεφαλίζει σε ρίχνει στο μαγικό ασημένιο σάκο του
μαζί με όλες τις επιχρυσωμένες προσωπίδες
των νεκρών και συνεχίζει να Ζει

Και το αίμα υπόγειο σιωπηλό ποτάμι
πετά με μαύρες φτερούγες χωρίς
να ισοφαρίζει ποτέ τη σκοτεινή του μοίρα

[...]

Αν μπορούσε να ξεκρεμάσει το σώμα της
να κατεβάσει τ’ αγκυλωμένα της χέρια
να γυρίσει πίσω όπως μέσα σ’ έναν καθρέφτη
το είδωλο στο πρόσωπο...

[...]