Στο Δωμάτιο της Νεκρής

Αφηγητής:

...και τότε ο καθηλωμένος Χρόνος
πολύροχθος ξεχύθηκε στην κοίτη του

με πόδια λιονταριού τα σχέδια της ζωής μας
σαν λιθοσωρούς να διασκορπίζει

με βία να χτυπά τις αυταπάτες μας
-αυτούς τους τάφους τους βασιλικούς
που χρόνια χτίζουμε σαν είλωτες-

να τις σωριάζει χάμω να τις παρασέρνει
στου Άδη τις χαράδρες που όλο ανοίγουν

Κι έπειτα πώς να κρατηθούμε;
Όσοι αγαπήσαμε βουλιάζαν στο βυθό

αφήναν πίσω τα όνειρά τους
εκείνο το τόσο σύντομο «για πάντα»
στις όχθες του καιρού καθηλωμένο

ενώ οι κραυγές τους υψώναν μια φοβερή σκιά
στο μεσονύχτι

και τα θεριά που αδημονούν πώς να χτυπήσουν...

ΧΑΣΜΑ ΜΕΓΑ

«Εδώ’ ναι ο χάλκινος νέος
κρατώντας τα σπασμένα ηνία
με ήσυχο χέρι»
Γιάννη Ρίτσου (Ηνίοχος 1970)

Κρατάς τα σπασμένα ηνία της ζωής σου
και περιμένεις μιαν απόκριση·

τίποτα

Ίσως δεν έφτασε η ερώτησή σου
στον προορισμό της

Ή ετούτη η σιωπή σαν Μέγα Χάσμα
εστήρικται ανάμεσα Θεού κι ανθρώπων

Ο θάνατος όμως ποτέ δεν ψεύδεται
Η νεκρή κείτεται μόνη στο σκοτεινό δωμάτιό της
πάνω στα παγωμένα μάρμαρα του Χρόνου

Και η ζωή όπως πάντα παλεύει να την σκεπάσει
με τις προφάσεις της
τις φαντασίες της
τα ψέματά της