Εύα Μοδινού

(απόσπασμα)

Γη από κρίνους του βάλτου και σπαρμένες φωλιές
γη από χιονισμένα ηφαίστεια και φωνές ανεπίστρεπτες

η παγωμένη σου άχνα σκέπαζε τον ουρανό
τα δέντρα σκέπαζε και την ορμητική πορφύρα της ψυχής
που επέστρεφε στο στήθος

όπως επιστρέφουν τα πουλιά
στον πρώτο τους θάνατο∙

και η ανάμνηση σου μας κρατούσε
όπως ο βοσκός το αρνί που σφάζει
μας άνοιγε προσεκτικά την κοιλιά
έχωνε το χέρι του στην πληγή
φράζοντάς μας το στόμα

(...)