Στα Δώματα του Αιώνιου

-όταν γλιστρά απ’ το χρόνο μας
και γδέρνει τις ψυχές-

Αφηγητής:

Αυτή η μέρα άρχισε σαν μια λευκή χειρονομία
περιστεριού που άνοιξε τα φτερά

κι η θάλασσα λαμπρή αργοκύλιστη

Πυκνώναν τα τζιτζίκια το βήμα του μεσημεριού
στ' αμπέλια ωρίμαζε ο καρπός γοργά

κι οι ιβίσκοι λευκορόδινοι στα δειλινά

Αυτή η ζωή άνοιξε τα φτερά σαν μια λευκή χειρονομία

και τώρα ξέπνοη

σε μια γωνιά του Χρόνου καρφωμένη
αφανίζεται

ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ

Ι.

Ίσως όμως έτσι πάντοτε να συμβαίνει
να πρέπει να ζήσουμε πολλές φορές το θάνατό μας

πολλές φορές φαρμακωμένους να τυλίξει
στις παγωμένες του φασκιές με τα σουβλιά του

το σώμα να λιανίζουν έως

την ψυχή

κι έπειτα πάλι

όπως ο Λάζαρος “τετραήμερος εν τάφω”
μες στις σκιές του Άδη βαπτισμένοι

να επιστρέφουμε στη στερνή μας ώρα
να πιάσουμε γαλήνιοι τη ζωή από την αρχή...


Κι όμως υπήρξε εκείνη η μέρα που είδα
ν' ανθίζει κόκκινο ένα γεράνι κι ο ήλιος

ο καταρράχτης της φωτιάς που με μεθούσε
η ίδια αυτή φωτιά που μ' απολίθωσε στην Πέτρα

Μπορείς λοιπόν με λίγη υπομονή να ψάξεις
μέσα στους Βράχους τη Μορφή μου

να δεις του χρόνου τα πουκάμισα στο δέρμα
μαύρα γυαλιστερά φιδίσια ντύματα της μνήμης

μπορείς να βρεις το σχήμα της ζωής μου
μ' όλες τις λόγχες της αιχμηρή
χωρίς μαραγκιασμένη ελπίδα


Άραγε θα μπορέσεις όμως να νοιώσεις
με πόσο απελπισμένο πόθο είχα ζήσει;