Εύα Μοδινού

(τμήμα)

Δεσμώτης των ιδανικών ειδώλων
το κορμί μου περονιάζει ο Χάρος
κι εγώ πασχίζω ακόμη να του ανήκω

(...)

με τροχαλίες αισθήσεων που σηκώσαν
ασύλληπτο ουρανό και γκρεμιστήκαν
από την ίδια τους την προσδοκία του βάρους

διαβαίνω τις βουβές μου μνήμες
εύκαμπτη ραχοκοκαλιά του χρόνου
κι η ασάλευτη αστραπή της Παρουσίας

άχρονο φως, γλαυκό φως που σαλεύει
πριν από τη σήψη μια διαύγεια αιφνίδια.