Εύα Μοδινού

Κύκνε περαματάρη των ψυχών
πες μου, για πού τραβά η θάλασσα;

Κάποτε γεύτηκα μια ρίζα Ωκεανού
στυφή σαν πεπρωμένο.

Άκουσα κραυγές πουλιών
είδα τον ήλιο να κεντρίζεται
στου παγωνιού το βαθυγάλαζο

μια κεντημένη ήπειρος
πράσινα και καφέ χρυσά
ορμή χρωμάτων

όπως η βία της νιότης μας
όταν ζυγιάστηκε μια ακίνητη στιγμή
μ’ ένα βαρύ χρησμό

σαν τον Οιδίποδα
σ’ ένα μοιραίο τρίστρατο.