Εύα Μοδινού

Μ’ ένα ροδάκινο οργώνεις τον ουρανό.

Πάνω από τις σπηλιές των νησιών αλαβάστρινες επιθυμίες
παραληρήματα στην ανατολή της Σελήνης.

Στις γερασμένες μορφές του έρωτα το έρμα της αναμονής
ένα δίχτυ σχισμένο από το σούρουπο.

Αλλιώτικη η αφή όταν πια δεν μπορείς ν’ αγγίξεις.
Αλλιώτικη η πείνα όταν δεν περιμένεις πια.
Αλλιώτικη η αγάπη όταν δεν έχει σώμα.

Στο ακρωτήρι της μνήμης σπούν φάσματα πόθων.

Και λύνεις πια την προσδοκία, ένα σχοινί που δεν έδεσε ποτέ
τίποτα, ένα σχοινί μετέωρο, έρμαιο της φουσκονεριάς.