Εύα Μοδινού

Και το λίγο που ζήσαμε πολύ ήταν
μέσα στη δίψα του καρφωμένου σώματος
μέσα στις κόχες του κρυφού ανεκπλήρωτου.

Κι ούτε μια πράξη ισοφάρισε ποτέ.

Πάντα περίσσευε των χεριών μας ένα πρόσωπο
μια λεία αναπήδηση ορμής
στην ακμή του Φράγματος.

Ίσως γιατί το σώμα ακόμη καρφωμένο
στις κόχες του κρυφού ανεκπλήρωτου.